Armando door Stephan Vanfleteren

Wie ‘Armando’ zoekt op het internet stuit al snel op de volgende ‘feitelijke’ informatie:

“Armando (Amsterdam, 18 september 1929 -  Potsdam, 1 juli 2018) was een Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker. Zelf zag hij zijn werk als Gesamtkunstwerk, waarvoor zijn ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog in de omgeving van Kamp Amersfoort de basis vormden.”

“In zijn atelier, gevestigd in een oude kazerne in Potsdam, net buiten Berlijn, werkte de kunstenaar aan zijn indringende doeken. Met de bezetenheid en de bevlogenheid van een schilder die leeft voor zijn kunst. (...) Het werk van een schilder op leeftijd in zijn algemeenheid roept interessante vragen op. Wat kenmerkt het latere werk? Spreekt er meer levenservaring uit en gooit een schilder naarmate de tijd vordert zijn innerlijke remmingen overboord? (...) U

it het recente werk van Armando spreekt een bevrijding. De doeken zijn groots en raak met spannende abstracte studies die lijken te verwijzen naar mysterieuze en hogere zaken die het leven van alledag overstijgen.(...) Armando is geen mythe. Integendeel, hij is aards en werkt hard en hij werkt door. Hij laat zich leiden door zijn onverwoestbare geest wiens lichaam het soms maar moeilijk bij kan houden.”

Armando neemt met zijn werk sinds vele jaren binnen de Nederlandse hedendaagse kunst een volstrekt eigen positie in. Ondanks de sleutels die hij ons - middels Duitse titels, verhuld verwijzend naar oorlog en geweld – aanreikt blijft zijn werk geheimzinnig en raadselachtig. Wij staan voor zijn werken als de man in Kafka’s Vor dem Gesetz: mocht er überhaupt een verklaring zijn dan schuilt die (te) diep verscholen in onszelf.